SPICY Rozdział 9

- Cześć Rita! -  Wik podeszła do eleganckiego, szklanego biurka stojącego naprzeciw pustego gabinetu Harveya. Rita w miętowej sukience segregowała właśnie dokumenty. Podniosła głowę i uśmiechnęła się szeroko.
- Cześć!
- Jak możesz tak dobrze wyglądać z samego rana? - odburknęła jej tłumiąc ziewnięcie - Czy to jedwab? - dotknęła cytrynowej, pięknej apaszki na łabędziej szyi Rity.
- Mhmm - odpowiedziała z dumą.
- Skąd ją masz?
- Powiem ci jeśli ty powiesz mnie skąd masz te buty!
Sprytna istota... Patrzały na siebie wyzywająco.
- Kawy? - zapytała dając jej do zrozumienia, że jak nie to nie.
- Dziękuję, nie pijam kawy.
Usiadły obie na brzegu biurka.
- Kurier powinien się niedługo pojawić. Naprawdę Tanner jest we wszystko wmieszany?
Kiedy Harvey zdążył jej wszystko opowiedzieć?!
- Na to wychodzi.
- Wcale mnie to nie dziwi. To wstrętny typ. Nie cofa się przed niczym i jest nieprzewidywalny.
- Jakoś go podejdziemy. Zastraszymy, storturujemy, coś się wymyśli.
- Może się zrobić gorąco, bo panicznie boi się Harveya.
- Tym lepiej. Będzie moją tajną bronią - obie zaczęły się śmiać.


- Witam miłe panie! - Harvey pojawił się na końcu korytarza. Grafitowy garnitur, ciemna koszula i stalowo szary krawat były tylko bardzo ekskluzywnym dodatkiem do prężnego kroku i nienagannej sylwetki. Włosy jak zawsze doskonale ułożone, bystre spojrzenie lustrujące wszystko dookoła i rzeczywiście zdające się naprawdę przenikać świadomość. Wik zerknęła na zegarek. Była 7.15. Nieźle. Wyszło na to, że tylko dla niej to wcześnie rano.
- Jakieś wieści? - podał jej parujący kubek ze Starbucksa, a dla Rity wyjął z wewnętrznej kieszeni marynarki zbożowy baton.
- Dziękuję - powiedziała Wik, kiedy do jej nozdrzy doleciał aromat gorącej czekolady.
- Ależ bardzo proszę. Chcę zobaczyć jak chodzisz po ścianie - odparł szelmowsko. Czy jemu naprawdę nie umyka żadne słowo? Zwłaszcza to, które powinno!
- Skąd wiedziałeś, że już nie jadam wiśniowych? - zapytała Rita. Popatrzał na nią z lekkim znudzeniem.
- Naprawdę chcesz to przerabiać od początku?
- Tak, tak pamiętam. Wiesz wszystko, ale to WSZYSTKO - wyrecytowała.
- O czym rozmawiacie? - usiadł na fotelu Rity
- Nie wiesz? - Wik wyraziła najwyższe zdziwienie. Rita ledwo zdołała ukryć parsknięcie.
- Ma ją od Harolda MacDowell'a.
- Słucham?
- Apaszkę - dodał w gwoli wyjaśnienia. Obie otwarły szeroko usta.
- Skąd ma te buty? - zapytała szybko Rita.
- Chcesz mnie zmęczyć już z samego rana?
Zadzwonił telefon stacjonarny. Harvey siedzący przy biurku miał go nie dalej jak na wyciągnięcie ręki mimo to nawet nie zareagował na dźwięk. Rita obeszła biurko z drugiej strony i podniosła słuchawkę.
- Biuro Harveya Worda słucham?... Sędzia Raynold's witam serdecznie - spojrzała znacząco na pracodawcę. Kiwną tylko twierdząco głową - Tak już łączę z panem mecenasem - nacisnęła guzik i odłożyła słuchawkę.
- Carlo już jest? - zapytał wstając.
- Ja nie wiem wszystkiego - odparowała Rita odrzucając ręce na boki.
- Czego warczysz dostałaś batona - i już był w drodze do swojej lodowej komnaty.
- Nie jest chyba łatwo dla niego pracować? - zapytała Wik, kiedy Rita z powrotem usiadła przy niej na biurku odpakowując „śniadanie”.
- Nie, ale nie zamieniłabym jej za nic na świecie.
- Hmm - Wik upiła łyk czekolady i aż poczuła jak energia rozchodzi się w każdej komórce - Chcę wiedzieć czym cię przekonał? - zażartowała.
- Nic z tych rzeczy - odpowiedziała od razu - Jesteśmy jak rodzina, a Harvey to najlepszy człowiek pod słońcem.
Wik popatrzała na nią zdziwiona nagłymi wyznaniami. Rita był piekielnie mądrą, miłą, szaloną i otwartą osobą. Ale również dyskretną...
- Wiesz tak sobie właśnie myślę - zaczęła Wik nieśmiało.
- No dajesz
- W sobotę planuje z koleżankami tequila night. Może byś dołączyła?
Zaskoczyła ją. Nie wiedziała co ma odpowiedzieć.
- Oczywiście, jeżeli masz inne plany...
- Nie! W zasadzie bardzo chętnie. Soboty mam wolne, więc jest szansa, że mój szef-tyran mnie nie zamęczy - roześmiały się i obie jednocześnie spojrzały na Harveya. Siedział w swoim jak się wydawało bardzo wygodnym fotelu i oparty łokciem o biurko nadal rozmawiał przez telefon. W pewnej chwili podniósł wzrok prosto na nią. Bardzo chłodny i bardzo przenikliwy. Wik po raz setny zapatrzyła się uważnie w płytki na podłodze czując ciarki na kręgosłupie. Musi się tego oduczyć! Przecież jej nie pogryzie, nie może okazywać takiej słabości.
- Cześć Rita! - usłyszały. Odwróciły się obie i zobaczyły młodego, tęgiego chłopaka w stroju kuriera - Dzień dobry - odezwał się do Wik. Kiwnęła mu głową.
- Poczta dla pana panie Word.
Wik gwałtownie odwróciła się z powrotem do tyłu. Harvey stał dwa kroki za nią z tą swoją nic nie wyrażającą miną. Umiał się teleportować czy co?
- Połóż na biurku – wydała krótkie polecenie. Chłopak popatrzał na nią niepewnie – No dalej! - ponagliła. Nie był chyba zbyt bystry, ale w końcu zostawił listy – I daj mi swój długopis – jakkolwiek to było dziwne musiała to zrobić. Tym razem chłopak już zupełnie zdębiał.
- Oddaj nam swój, a masz ten – Rita wyciągnęła w jego stronę długopis ze swojego biurka. Wzruszył ramionami i nie zadając pytań dokonał wymiany.
- Miłego dnia! - zawołał i wesoło pogwizdując odszedł. Wik nabrała głęboko powietrza i ze świstem je wypuściła. Wyjęła z kieszeni gumową rękawiczkę i nie zakładając jej przesuwała koperty tak, że dotykała je przez cienką warstwę gumy. Rita usiadła za biurkiem, a Harvey pochylił obok niej. Listy z sądu, z prokuratury kilka z jakiś przedsiębiorstw, zapewne od klientów.
- I oto on - mruknął Harvey, kiedy Wik odsłoniła kopertę z logiem kancelarii Jefferson inc. Ujęła ją delikatnie w dwa palce osłonięte niebieską rękawiczką ważąc w dłoni. Wyglądało na to, że nie zawiera niczego poza kartką papieru.
- Masz foliową koszulkę? - zapytała Donny. Ta nawet nie patrząc co robi sięgnęła bezbłędnie w półkę obok biurka i podała jej to o co prosiła. Zabezpieczoną kopertę wsadziła do teczki, którą przyniosła ze sobą.
- No to uciekam - powiedziała.
- Ile to może potrwać? - zapytał Harvey zasłaniając jej przejście.
- Niedługo. Może z pół godziny jak będą marudzić.
- Masz spotkanie za 40 minut - Rita doskonale przewidziała myśli Harveya.
- Zadzwonię jak tylko skończę.
Wik kiwnęła tylko głową i już uciekała spod ciężkiego, władczego spojrzenia.


Szła pomiędzy biurkami i ganiającymi agentami w stronę Mayi. Kiedy ta podniosła głowę zza biurka mogłoby się zdawać, że pobladła.
- Mam pięć minut przerwy - dostawiła sobie krzesło - Co robisz?
Maya spuściła wzrok i unikała jej spojrzenia.
- Koryguje raport, żebyś nie miała ze mną roboty - odpowiada wymijająco.
- Maya... - mruknęła zniecierpliwiona - Co się stało?
- Dlaczego nie potrafię cię okłamać? - jęknęła płaczliwie.
- Bo ty w ogóle nie potrafisz kłamać. Co jest? - Maya zamknęła laptopa i odwróciła się w jej stronę.
- Brumer ma gościa. Rozmawiają w piątce.
"Piątka" była jedynym miło urządzonym pokojem przesłuchań. Rozmawiano tam z rodzinami ofiar.
- Kto to? - i dlaczego powinna się zaniepokoić?
- Katherine Swan - Maya obserwowała jej reakcję. Zmrużyła brwi i wysiliła pamięć. Niestety bezskutecznie.
- A powinnam ją znać bo?
- To partnerka Dominika - mruknęła wyraźnie niezadowolona, że to ona musi jej to mówić.
- Coś się stało? - Wik wyprostowała się jak struna.
- Nie, nie, nie! Spokojnie!
- Więc o co chodzi?
- Sama się przekonasz...
Podążyła za wzrokiem koleżanki. Z pokoju właśnie wychodził Brumer w towarzystwie długonogiej szatynki. Przepięknej dziewczyny uśmiechającej się pogodnie. Wik odruchowo zmarszczyła brwi. Owa Katherine Swan ubrana w zwykłe jeansy i żakiet wyglądała zjawiskowo. Ich spojrzenia spotkały się, a kobieta rozjaśniła się w jeszcze szerszym uśmiechu i pożegnawszy szybko z Brumerem ruszyła w ich stronę.
- Wik Hastings? - zapytała radośnie.
- Tak - rezerwa to jedyne co można było wyczytać z postawy Wik.
- Cieszę się, że mogę cie poznać! Jestem Kat Swan pracuję z Dominikiem - wyciągnęła do niej dłoń z pomalowanymi na czerwono długimi paznokciami - Przyniosłam dokumenty na jego prośbę. Jak przyjedzie na chwilę nie będzie miał na to czasu, ani ochoty.
- Przyjedzie? - wyjąkała Wik.
- Nie mówił ci, że wyjechał? Jest w swoim ukochanym Nowym Meksyku od dwóch tygodni i przyjeżdża w piątek na weekend. Byłam pewna, że pozostajecie w kontakcie - przechyliła głowę jakby nie rozumiejąc. Wik mogła się tylko uśmiechać.
- Na całe szczęście nie ma tam co robić, więc będzie miał wolne częściej niż zakładał na początku.
- Tak? - pisnęła bardziej niż powiedziała.
- Tak nudzi się tam okrutnie. Wisimy na telefonie czasami pół dnia - zaśmiała się perliście. Wik odpowiedziała śmiechem, ale każdy kto ją znał w życiu bw to nie uwierzył. W tym śmiechu paradoksalnie nie było ani krztyny wesołości. Zabrzęczał jej telefon.
- Agentko Hastings mamy już wyniki - to był chłopak z laboratorium.
- Już do was idę - rozłączyła się - Przepraszam, ale muszę iść. Miło było cię poznać - wyciągnęła rękę do... Kat - I... Pozdrów Dominika jak się spotkacie.
- Jasne! Miłego dnia!
Wik ruszyła nie oglądając się za siebie. Nie chciała widzieć miny Mayi. Szok i otępienie były chyba najlepszymi określeniami jej stanu. Szła z szeroko otwartymi oczami. Co to miało znaczyć? To musi być jakieś nieporozumienie! Przecież nie miał czasu rozmawiać, więc nie mógł "wisieć na telefonie"
- Co macie? - spytała kiedy dotarła do laboratorium.
- Znaleźliśmy dwa rodzaje odcisków palców. Oczywiście oprócz tych z długopisu. Oba mamy w bazie proszę list i teczkę z tymi osobami.
- Dziękuję chłopaki dobra robota! Będę potrzebowała czegoś jeszcze – nabrała powietrza. Czuła się jakby zdradziła, ale przecież właśnie to podpowiadała jej każda szara komórka od samego początku tej farsy – Agent DEA Dominik Santini. Sprawdźcie co mamy na temat jego misji w Nowym Meksyku – musi to wiedzieć.
Odwróciła się i siadła przy malutkim biurku. Najpierw otworzyła list i to co w nim znalazła sprawiło, że krew jej się wzburzyła. Miała ochotę cisnąć czymś o ścianę. O co tu chodzi? Pospiesznie wyciągnęła pozostałe papiery z teczki. Jednym z właścicieli odcisków był oczywiście Tanner, ale drugi wprawił ją w osłupienie. Cholera jasna. Brakowało jej jeszcze małego elementu układanki. Malutkiego i właśnie tego zamierzała się dowiedzieć. Wstała i energicznie ruszyła do wyjścia.


Biuro Powels&Word&Hermens aż wrzało. Masa elegancko ubranych osób kręciła się po korytarzach przemieszczając po poszczególnych gabinetach. Mijała wszystkich skoncentrowana na jednej osobie. Była ślepa i głucha na "dzień dobry" posyłane od osób z którymi rozmawiała. Adrenalina z ostatnich kilkudziesięciu minut nadal mocno buzowała jej w żyłach. Zauważyła go od razu. Stał na środku korytarza i rozmawiał z jakimś mężczyzną. Niski z wyraźną tendencją do nadwagi, chociaż raczej o to dbał. Twarz przypominała świstaka, a na głowie jaśniała łysiejąca plama. Nawet nie zauważyła, że Harvey w tym samym czasie w którym weszła na główny hol wyszedł z sali konferencyjnej i żegnał się z dwoma mężczyznami.
- Louis Lanc? - zagrzmiała bynajmniej mało subtelnie. Kilka osób odwróciła się w jej stronę.
- W czym mogę pomóc? - wyglądał na wystraszonego? Dobrze...
- FBI - wyciągnęła z kieszeni kurtki rękę w której trzymała odznakę - Czy możemy porozmawiać?
- Coś się stało?
- Nie wiem. Pan mi powie.
Wiedziała, że wywołała zamieszanie, ale w nosie miała już zachowanie pozorów. Cała aż buzowała od emocji. Matko Święta gotowało się w niej bo ktoś zagroził Harveyowi? To właśnie było treścią listu... Lanc patrzał na nią małymi czarnymi oczkami z wyraźną niechęcią.
- Proszę za mną - ruszył szybko korytarzem unikając spojrzeń. Wik wpatrzona w jego reakcje znowu nie zauważyła, że minęła Harveya. Weszła za Lanc'iem do jego gabinetu. Był o dziwo mniejszy od pozostałych i zdecydowanie cieplej urządzony. Dumny właściciel zasiadł za szklano-metalowym biurkiem.
- W czym mogę pomóc agentko Hastings?
„Doskonale, że wiesz kim jestem”.
- Co pan wie na temat sprawy, którą prowadzę?
- Tyle, że firma została okradziona, lub pieniądze zostały zdefraudowane w bardzo kiepski sposób.
- Dokładnie. Co pan sądzi o uczciwości Jessici Powels?
- Bardzo ciężko mi uwierzyć, że mogła by zrobić coś takiego firmie w którą włożyła tyle pracy.
- Co pan sądzi o uczciwości Harveya Worda.
Tym razem nabrał głęboko powietrza i zamyślił się chwilę.
- Chociaż nie jest może najlepszym wzorem do naśladowania... jest w drużynie Jessici więc nie zrobiłby tego z kolei jej.
- Dlaczego najlepszy prawnik w waszej kancelarii i prawdopodobnie w całym Nowym Jorku nie jest dobrym wzorem do naśladowania?
- Harvey zrobi wszystko, żeby go za takiego uważano - zabolała go uwaga o świetności Harveya - Jego pycha czasami przyćmiewa zdrowy rozsądek - mówił jakby nie chciał jej tego zdradzać.
- Co ma pan na myśli? - miała ostry ton.
- Nie chcę oczerniać kolegi agentko - pokręcił głową - I nie powiem na jego temat już nic więcej.
- Czyli kolegujecie się?
Krzywy uśmiech przemknął po jego twarzy. Drzwi się nagle zostały otworzone z pełnym impetem. Wik się odwróciła i jej spojrzenie spotkało się z samym Tannerem. Widziała jego zdjęcie, więc rozpoznała go od razu.
- Cóż za zaszczyt panią spotkać agentko Hastings - powiedział jowialnie szeroko się uśmiechając.
- Prowadzę przesłuchanie Tanner czego chcesz? - powiedziała bardzo spokojnie i było to ewidentną groźbą. Uniósł brwi zaskoczony.
- Przesłuchujesz mojego klienta, więc oto jestem.
- Twój klient nie jest o nic oskarżony i nie prosił o twoją obecność, więc zapytam po raz kolejny czego chcesz?
- Louis masz coś przeciwko? - wskazał drugie krzesło obok Wik.
- Nie - Louis nie był już taki pewny siebie.
- W porządku - Wik udała, że daje za wygraną - Właśnie pytałam twojego klienta czy się koleguje z panem Wordem - powiedziała z jadowitą uprzejmością.
- A jaki to ma związek ze sprawą którą prowadzisz?
- Prawdopodobnie żaden. Ale pan Lanc sam to zasugerował, więc tylko pociągnęłam temat.
- Mój klient nie odpowie na to pytanie,
Wik spojrzała z rozbawieniem na Louisa a ten aż skurczył się w sobie.
- Odpowiem Williamie - powiedział zdecydowanie - Tak Harvey jest moim kolegą.
- Dziękuję nie było tak źle prawda? A co ma pan wspólnego z tym listem? - położyła na stole kopertę. Obydwoje wyraźnie się spięli. Lanc przełknął ślinę po czym uśmiechnął się pokazując duże i mocno wysunięte do przodu jedynki.
- Nie wiem co to za list.
- Pomyliłaś osoby Hastings to ode mnie!
- O której był pan dzisiaj w firmie panie Lanc?
- Punktualnie o 9 rano.
- Znaleźliśmy pańskie odciski na kopercie - pochyliła się atakując w jego stronę.
Louis chyba zaczął się pocić.
- Co za brednie? - zaczął Tanner - Mógł przez przypadek go dotknąć segregując pocztę!
- Zajmuje się pan segregacją poczty panie Lanc?
- Nie - był wyraźnie obrażony - Ale mogłem go dostać przez pomyłkę mogło się wydarzyć cokolwiek.
- Mówi pan że był w firmie o 9? - przytaknął - Dostałam go z rąk kuriera punktualnie o 7.30. Jak to pan wytłumaczy? - robił się poważnie czerwony.
- Dosyć tego! - ryknął Tanner podnosząc się z krzesła - Oskarżasz go o coś?
Wik zupełnie spokojnie podniosła się z krzesła i podeszła do mężczyzny na odległość kilku centymetrów. Mimo że nawet nie drgnął strach w jego oczach był aż nadto wyraźny.
- Nie wiem co kombinujesz Tanner, ale jak tylko się dowiem nie zawaham się przed wykorzystaniem tej wiedzy - powiedziała cichutko i z uśmiechem. Co za dupek! Odwróciła się powoli w stronę drzwi i niespiesznie wyszła. Ledwo zrobiła kilka kroków, a drzwi otworzyły się ponownie.
- Czy ty mnie straszysz Hastings? - to był Tanner.
Zatrzymała się i spojrzała przez ramię.
- A boisz się? - zapytała. Kiedy nie usłyszała odpowiedzi uśmiechnęła się pod nosem i ruszyła dalej. Ok, więc już oficjalnie się określiła komu kibicuje. Jeśli się myli będzie krucho... Korytarz zakręcał. Szła bardzo szybko zastanawiając się co dalej. Weszła w zakręt z pełną prędkością i w ostatniej chwili zauważyła przeszywające brązowe oczy. Zahamowała ostro zupełnie tracąc równowagę i gdyby Harvey nie wykonał szybkiego ruchu wyłożyłaby się jak długa.
- Jezu dziewczyno chcesz zginąć? - mruknął kiedy ją złapał w ostatniej chwili. Oddychała szybko wystraszona. Trzymała go mocno za ramiona, a on jedną ręką złapał ją w pasie, a drugą na wysokości łopatek. Uniosła głowę i ujrzała jego twarz oddaloną o kilka centymetrów od niej. Jej oczy rejestrowały tylko dwie rzeczy. Ciemno czekoladowe oczy i kształtne usta. Nozdrza chłonęły odurzający, męski zapach świeżości. Wodziła wzrokiem od jednego do drugiego, do momentu aż oczy pociemniały zmieniając barwę na bardzo ciemną czekoladę, a jeden kącik ust uniósł się w uśmiechu. Poruszyła się lekko, ale zdecydowany, silny uścisk nie zmalał. Nie wiedziała, czy to jej wyobraźnia czy rzeczywiście przesunął kciukiem po jej plecach.
- Wszystko w porządku? - odezwał się cicho. Ocknęła się zdając sobie sprawę co robi i oblała się wielkim, wstydliwym rumieńcem.
- Tak - szepnęła bo głos jej za bardzo nie działał i odsunęła się od niego - Czaisz się tu na ludzi? - powiedziała z wyrzutem.
- Chciałem odzyskać mój list - wyjaśnił zupełnie spokojnie - Zastraszyłaś Tannera? Nie muszę ci mówić, że będą przez to kłopoty?
- Większe niż teraz? - pomachała mu listem przed nosem dyskretnie poprawiając kurtkę - Nie sądzę. Musimy iść do Jessici - Minęła go i ruszyła przed siebie.
- Wik?
- Tak? - spojrzała za nim. Dlaczego stoi nadal w tym samym miejscu?
- W tamtą stronę - wskazał kciukiem kierunek przeciwny do tego w którym szła ledwo powstrzymując śmiech.
- No tak - odchrząknęła i z ważną miną poszła we wskazanym kierunku.