SPICY Rozdział 47

Ostrożnie otwieram drzwi i chcąc nie chcąc wracam na salę. Tak czy inaczej muszę wziąć torebkę. Po pierwszych dwóch krokach zauważam roześmianą sukę w czerwonej sukience. Tańczy z jakimś mężczyzną i bawi się doskonale. Jest naprawdę bardzo ładna... I też go miała. Pojawia się straszny obraz jej drobniutkiego ciała otoczonego przez silne ramiona Harveya. Przebiegam w panice wzrokiem po wszystkich kobietach. Która jeszcze?! Nie, nie ruda w żółci? Szatynka? Też na mnie zerkała kilka razy. Nie! To stanowczo za dużo. Robi mi się mdło od wizji Harveya z jakąkolwiek kobietą! Chcę stąd wyjść!
- Wik wszystko w porządku? - to Rita z zaniepokojoną miną łapie mnie za rękę - Jesteś strasznie blada - marszczy brwi.

- Mogłabyś zawołać Harveya? - wskazuje kciukiem korytarz.
- Jasne, już po niego idę.
Bez żalu zostawia swojego partnera na środku parkietu i znika w tłumie. Odwracam się i wychodzę. Opieram się o zimną ścianę. Jasna cholera!! Jestem wściekła i jest mi piekielnie przykro! To bardzo, ale to bardzo zła mieszanka. Nie wiem czy mija minuta, jak drzwi się otwierają i pojawia się Harvey.
- Co się stało kochanie? - marszcząc brwi łapie mnie za lodowate dłonie.
- Możemy już wyjść?
- Źle się czujesz? - dotyka mojego czoła - Co się dzieje Wiktorio?
- Chcę stąd wyjść! - nie będę mu się tłumaczyła.
- Oczywiście. Poczekaj chwilę - wraca z powrotem na sale. Po co? Chce się pożegnać ze starą znajomą?! Zaciskam pięści i zamykam oczy, żeby się uspokoić. Wraca po chwili trzymając moją torebkę. No tak...
- Chodźmy skarbie - dotyka mnie lekko w pasie i ruszamy do wyjścia. Dostaje jeszcze tylko swój szal i już nic nas nie zatrzymuje. Przed wejściem czeka Trevor ze stoicko bezosobową miną otwiera mi drzwi.
Całą drogę milczę zgniatając w palcach kraniec chusty. Harvey raczej się orientuje, że nie chodzi o mój stan zdrowia, bo cierpliwie milczy. Czuję na sobie jego spojrzenie i mogę sobie tylko wyobrazić niepokój w nim wypisany, ale mam to gdzieś. Chcę to wszystko wymazać z pamięci i to jak najszybciej. W windzie chyba testując poziom mojego gniewu obejmuje mnie w pasie, a ja z ulgą się o niego opieram. Och przecież nadal cię chcę! Tylko daj mi się nawściekać, bo to było naprawdę paskudne. Kiedy drzwi się rozsuwają wpadaj jak burza do holu zrzucając niedbale wysokie obcasy i pędzę przez salon prosto na górę. W sypialni opieram się o wielkie okno i patrze w dół na ulice. Czuje się jakby mi ktoś nalał kwasu do żołądka. To naprawdę wstrętne.
- Powiesz mi co się stało?
Widzę jego odbicie w szybie. Idzie powoli i spokojnie. Opiera się ramieniem o okna obok mnie.
- Chyba będę musiała, chociaż nie wiem jak mi to przejdzie przez gardło.
- Spróbuj.
Ma taką spiętą minę.
- Jak mi powiesz jak ma na imię twoja przyjaciółka w czerwonej sukience, w którym to kolorze bardzo ją lubisz będzie mi łatwiej.
Patrze mu hardo w oczy i widzę jak krew odpływa mu z twarzy. Przełyka ślinę i przeczesuje palcami włosy w nerwowym geście.
- Co ci powiedziała? - prawie szepcze.
- Mnie nic. Więc jak ma na imię?
- Meg - odpowiada przez zaciśnięte zęby.
A ja czując mściwą satysfakcje kontynuuje.
- Więc zupełnie przez przypadek podsłuchałam jak Meg ceni sobie twoje walory i umiejętności.
- Kurwa - odwraca się i przemierza pokój długim, szybkim krokiem. Krokiem pełnym furii.
- A wyobraź sobie, że to samo słowo przeszło mi przez myśl.
- Słuchaj... - znowu pojawia się koło mnie.
- I czeka cierpliwie, bo jak już ci się znudzę może znowu dasz jej sto orgazmów w ciągu trzech stosunków! - rzucam wściekle.
- Wiktoria posłuchaj mnie - oczy mu błyszczą groźnie. Zwykle by mnie to skutecznie uciszyło, ale nie dzisiaj.
- Jej koleżanka chciała mnie obronić wiesz? Powiedziała, że mam ładną sukienkę, ale Meg stwierdziła, że pewnie mi kupiłeś - prycham wściekle - A to akurat nie sukienkę mi zasponsorowałeś! - macham wściekle ręką z biżuterią. Mijam go i siadam ciężko na łóżku. Stoi nadal przodem do okna opierając się o nie szeroko rozstawionymi dłońmi. Widzę jak walczy o równowagę. I przegrywa.
- Kurwa mać! - syczy wściekle waląc ręką w szybę.
To obrzydliwe, ale czuję się lepiej. Wyładowałam na nim całą frustracje i jest już zdecydowanie lepiej.
- Wik - odwraca się i siada koło mnie na ziemi. Łapie mnie za kolana unieruchamiając w miejscu - Byłem z nią przez chwilę...
- Trzy razy - wbijam kolejną szpilę.
- Dobrze trzy razy - zamyka na chwilę oczy - To nie był nic ważnego. Wiktorio to była jedna z wielu. Myślę, że pomiędzy spotkaniami z nią miałem jeszcze kogoś innego, ale już nawet nie pamiętam.
Patrzymy na siebie obydwoje spięci i niepewni co dalej.
- To musiało być dla ciebie straszne... - zaczyna - I to nigdy nie powinno mieć miejsca, ale to moja przeszłość. Nie jestem z niej dumny, ale nie mogę udawać, że jej nie było.
Chowam twarz w dłoniach. Wiem to bardzo dobrze. Nigdy nie udawał kogoś innego i nie mogę go o nic winić.
- Wiktorio kocham cię. I staram się  być lepszy. Dla ciebie. Jeśli jednak to co robiłem zanim cię poznałem ma coś zniszczyć wiedz, że nienawidzę się za to.
Unoszę głowę.
- Nic nie zniszczy. Przynajmniej nie u mnie Harvey. I nie rozumiem kompletnie o czym mówisz. Kocham cię bezwarunkowo i nieważne co się stanie nie przestane.
Kładzie mi głowę na kolanach i całuje dłonie. Widzę minimalne odprężenie.
- Naprawdę myślałeś, że coś się zmieni między nami? - no nie wierzę!
- Nie mógłbym mieć pretensji, gdyby tak było.
- Czy ty też oszalałeś?! Czy tylko ja jestem normalna w tym twoim pokręconym świecie?
Patrzy na mnie i uśmiecha się nieoczekiwanie.
- Dokładnie tak mała. Tylko ty jesteś normalna i tylko ty mnie trzymasz w tej normalności.
- Chodź tu i mnie przytul zanim oszaleje.
Siada na łóżku i wciąga mnie na kolana. Wtulam się i jak zwykle wszystkie problemy znikają. W jego pokręconym świecie nie istnieją.
- To było tylko bezsensowne pieprzenie aniołku - głaszcze mnie po plecach - Z tobą się nie pieprze tylko kocham. To dużo głębsze i bardziej satysfakcjonujące niż cokolwiek wcześniej.
Zastanawiam się chwilę nad tym co powiedział.
- Harvey - mówię jeszcze nie do końca pewna jak chce to ubrać w słowa.
- Tak?
Podnoszę głowę i nabieram mocniej powietrza.
- A jeżeli chcę, żebyś mnie pieprzył?
Mruga kilka razy zdziwiony. Marszczy brwi przyglądając mi się uważnie.
- Nie zrozum mnie źle. To ostatnio było nieziemskie. Przeżyłam to nie tylko fizycznie, ale na wszystkich możliwych frontach, ale... - znowu się wstydzę?!
- Mów - zachęca mnie dziwnym głosem.
- Ale kiedy sobie przypominam... Klapsy, łąkę... Albo kiedy mnie związałeś! To było niesamowite i nie wiem czy chcę z tego zupełnie rezygnować... To takie wyzwalające!
Uśmiecha się powoli. Jakby ostrożnie.
- Chcesz mi się nadal podporządkowywać?
Kiwam głową cala już podniecona. Wylatuje mi zupełnie z głowy powód dla którego rozmawiamy.
- Potrzebujesz mojego pieprzenia? - głos mu się zmienia, a pod udem wyczuwam rosnące podniecenie.
- Tak - szepcze.
- Chyba zasłużyłaś sobie dzisiaj na to. Cały wieczór tak cudownie mnie uwodziłaś... Napracowałaś się bardzo.
Kiwam ochoczo głową.
- I na dodatek tak zachwycająco wyglądasz... Wstań.
Podnoszę się szybko drżąc na samą myśl o tym co wymyślił.
- Najpierw zdejmiemy tą suknie - mruczy stając za mną.
Tak Harvey jeszcze nie wiesz co mam pod spodem. Puszę się cała szczęśliwa i drżę, kiedy ciepłe, zdecydowane palce sięgają do zamka. Przesuwa go w dół i suknia spada srebrną kaskadą układając się u moich stóp.
- Wiktorio - jęczy kiedy widzi co odsłania. Mam na sobie biało srebrzysty gorset, pończochy na pasku i miniaturowe majtki. Przewidziałam to zakończenie wieczoru i przygotowałam się na nie - Wiktorio - powtarza i zaczyna mnie dotykać. Wodzi palcami po talii, a kiedy dociera do bioder kciuki zataczają kółka na pośladkach.
- Zdecydowanie zasłużyłaś na wyjątkowo ostre rżnięcie - mówi obchodząc mnie dookoła i zatrzymując się z przodu. Och te oczy! Mogłyby bez problemy stopić stal. A teraz topią mnie. Dyszę i prawie wije się pod ich palącym wpływem. Patrzy ma moja twarz, piersi i jeszcze niżej.
- Dzisiaj wyjątkowo cieszysz moje oczy - mruczy - Więc zrobimy coś wyjątkowego. Czekaj tu.
Idzie do garderoby, a ja siłą się powstrzymuje, żeby nie iść za nim. Doskonale wiem po co idzie. Po kolejną zabawkę. O matko! Wraca po chwili z pustymi rękoma.
- Połóż się. Na plecach - kładę się bez zbędnych dyskusji - Zdejmij majtki.
Ściągam je drżącymi dłońmi uważnie go obserwując. Zrzuca marynarkę i kamizelkę. Rozwiązuje krawat i on też ląduje na ziemi. Robi to powoli i seksownie. Napinam wszystkie mięśnie, żeby się upewnić, czy jeszcze są. Są i czują! Przyciąga sobie jedno z krzeseł i siada na przeciwko łóżka.
- Połóż się na wznak - rozkaz - Zegnij nogi.
Głos mu drży, kiedy to mówi, a ja bez dyskusji wykonuje polecenia.
- Rozstaw je szeroko.
O kurcze. Leże jak u ginekologa. Siedząc na krześle wszystko widzi.
- Dotknij się - mówi.
- Co? - wyrywa mi się z zaskoczenia.
- Dotknij się Wiktorio.
Unoszę głowę niepewna i powietrze wylatuje mi z płuc. Siedzi w rozkroku trzymając w dłoni swoją męskość i patrzy na mnie. Kurcze to take podniecające! Takie erotyczne!
- Teraz! - grzmi.
Opadam z powrotem i patrzę w sufit. Wstyd miesza się z porządaniem i to drugie zaczyna wygrywać. Powoli zjeżdżam dłonią po brzuchu i dotykam tego miejsca. Jestem taka mokra!
- Pieść się - ma bardzo ochrypły głos.
Poruszam palcami badając się i od razu czuję dreszcz przyjemności. Och! Zataczam kolejny krąg, a moje ciało reaguje błyskawicznie.
- Do środka - mruczy prawie bez dźwięcznie.
Wsuwam do środka palec wskazujący i wydaje jęk przyjemności.
- Tak kochanie - Harvey również jest bardzo podniecony.
Wsuwam palec jeszcze raz i zaczynam nim powoli poruszać. Och jak przyjemnie. Sama mogę to kontrolować i sama dawkować.
- Wyjmij - zbliża się do mnie. Wyciągam palec i patrze na niego - Podoba ci się prawda?
Kiwam głową.
- Obliż palec.
Otwieram szerzej oczy.
- Posmakuj się Wiktorio.
Wsadzam palec do ust i oblizuje go. Dziwny smak. Mój własny. Moje podniecenie.
- A teraz weź to - wyciąga coś z kieszeni i mi daje.
- To... to... - jąkam się.
- Wibrator aniołku - kończy za mnie - Użyj teraz jego - odwraca się i wraca na krzesło. Przyglądam mu się przez chwilę. Jest metalowy i połyskujący. Nie jest zbyt wielki, ale też nie najmniejszy. Ma mały przełącznik i naciskam go. Zaczyna wibrować, a ja znowu walczę o oddech.
- Śmiało kochanie.
Przesuwam nim po brzuchu i udach docierając do gorącego, mokrego punktu. Wsuwam go powoli do środka i jęczę głośno. Och to wspaniałe! Świadomość, że Harvey mnie obserwuje sprawia, że moje zmysły szaleją. Poruszam wibratorem i zaciskam uda z podniecenia.
- Szeroko nogi - słyszę groźne warknięcie.
Rozszerzam je z powrotem i jestem już zupełnie bezbronna na napływającą falę doznań. Zaczynam się poruszać coraz szybciej i intensywniej odpływając w doznaniach. Druga ręka zaczyna pieścić brzuch i piersi.
- Starczy - odzywa się Harvey. Ledwo go słyszę czując coraz większe napięcie.
- Starczy mała - łapie mnie za rękę i odciąga ją. Urządzenie dosłownie wypływa ze mnie pozostawiając mnie pulsującą i rozpaloną - To było bardzo piękne kochanie. Na brzuch.
Oddycham drżąca i pełna pragnienia. Odwracam się na brzuch, a Harvey siada na mnie okrakiem. Zaczyna pieścić i ugniatać moje pośladki. Przesuwa dłonie ku górze zahaczając się o piersi. Obydwoje jesteśmy strasznie nakręceni i wypinam się, kiedy czuję jego gorącą męskość na pośladkach. Przesuwa się delikatnie i wsuwa we mnie. Wchodzi bez żadnego oporu, a ja krzyczę, kiedy dociera do moich najgłębszych zakamarków. Zaciskam dłonie na kołdrze i wypinam się nadziewając jeszcze mocniej. Zaczyna się poruszać uderzając coraz mocniej biodrami o moja pupę. Wzlatuje coraz wyżej i krzyczę coraz głośniej. Och jest olbrzymi i cały tylko dla mnie! Potężny, oczyszczający orgazm spina całe moje ciało i po nieskończenie długiej chwili porzuca bezsilnie na łóżko. Harvey przyciąga mnie do siebie i przytula.
- Czy to było dla pani satysfakcjonujące? - całuje mnie po włosach.
- W zupełności - uśmiecham się nie otwierając oczu.
- Czy już jest w porządku?
- Jeśli mówisz o nas to nigdy nie przestało być.
- Dobrze.