SPICY Rozdział 45

Dzień jest doskonały. Jemy śniadanie w piżamach, później oglądamy chwilę telewizję i Harvey idzie się przygotować do pracy, a ja wskakuje w jeansy i idę do swojego gabinetu. Jestem nieprzytomnie szczęśliwa. Po godzinie stwierdzam, że uwielbiam pracować przy biurku. Właściwie jak mogłam nie korzystać ze swojego gabinetu w pracy? Jest cicho i spokojnie. Z gramofonu sączy się muzyka z musicalu "Koty", nikt mi nie wrzeszczy nad uchem, kiedy rozmawiam przez telefon i koncentruje się na pisaniu, dzięki czemu robię to dużo szybciej. Zadziwiające.
Po drugiej Harvey wraca z sądu.
- Cześć - wchodzi i siada na krześle po przeciwnej stronie.
- Cześć! Jak poszło?
Uśmiechamy się do siebie radośnie. Oczywiście ja całą sobą, a Harvey tylko oczami.
- Doskonale oczywiście.
- Oczywiście - patrze na niego z dumą.
- Jesteś ze mnie dumna?
- Och nieprawdopodobnie dumna!
- Jak ci się pracuje?
- Obawiam się, że będę teraz przynosiła całą robotę papierkową do domu.
- To dobrze - mówi, a oczy mu błyszczą - Lubię jak jesteś w domu.
No tak... Właśnie nazwałam Bloomberg "domem".
- Zaraz przyjedzie lekarz i powie nam jak spędzimy wieczór.
- Niech tylko spróbuje go zepsuć! -warczę groźnie wywołując w końcu uśmiech.



- Jak się pani dzisiaj czuje?
Tym razem witam doktora w ubraniu i w salonie.Kiedy przychodzi siedzimy z Harveyem na kanapie.
- Zdrowo szczęśliwa! - odpieram - W końcu mogę się z panem godnie przywitać.
Obydwoje podajemy mu rękę. Zachowuje dużo większą rezerwę niż przy ostatniej wizycie. Harvey...
- Zostawię was samych - całuje mnie w policzek i idzie do gabinetu.
Znowu standard. Mierzenie temperatury, pulsu, sprawdzanie gardła, wymacanie dokładne głowy. Przechodzę testy celująco.
- Proszę jeszcze dzisiaj wziąć antybiotyk, ale myślę, że może pani już wyjść.
Mam ochotę rzucić mu się na szyję.
- Dziękuję za wszystko doktorze - ściskam mu serdecznie rękę i odprowadzam do windy. Prawie w podskokach biegnę do Harveya. Jest w stoi gabinecie i oparty o biurko rozmawia przez telefon.
- Poczekaj chwilę - mówi do swojego rozmówcy zanim zdążę mu się rzucić w ramiona.
- Gdzie idziemy na kolacje? - pytam, a on obejmuje mnie rozbawiony.
- Możesz wyjść?
Kiwam entuzjastycznie głową. Nadal ściskając mnie jedną ręką podnosi znowu telefon do ucha.
- Ok Rita dokończymy to jutro. Potwierdź rezerwację w Blue Hill - rozłącza się.
- Blue Hill? - to jedna z najbardziej znanych i drogich restauracji poza Manhattanem.
- Mhm. Chyba, że masz ochotę polecieć na sushi do Japonii, albo na łososia do Norwegii. Nie ma problemu.
Zastanawiam się chwilę.
- Może i tak, ale do Blue Hill będzie bliżej - decyduje ostatecznie.
Harvey unosi brew po czym porywa mnie w ramiona i całuje.
Siedzę przy mojej nowej toaletce i poprawiam makijaż. Mam na sobie chabrową, obcisłą sukienkę do kolan. Jest prawie grzeczna. Wykończona pod szyją i ma rękaw 3/4. Jedynie na wysokości brzucha materiał zastąpiony jest czarną koronką. Do kompletu czarna kopertówka i moje ukochane Bibi Suede. Włosy łagodnymi falami opadają mi na ramiona. Myślę, że okażę się godna Blue Hill i mojego partnera. Wstaje i ruszam do wyjścia. Harvey czeka na mnie w sypialni zapinając mankiety koszuli.
- Przepięknie kochanie - mówi na mój widok - Nie zrezygnujesz z tego obnażania się prawda?
Kładzie dłoń na moim brzuchu i przejeżdża po nim palcami.
- Mam kompletną bieliznę.
- A to w porządku!
Ma doskonały humor, więc jak z automatu mój również podskakuje na najwyższe miejsce w tabeli.
- Gotowa?
- Z tobą zawsze.
Och czego ja zrobię dla tych pocałunków!!



Wysiadanie z samochodu to cały rytuał. Najpierw Trevor parkuje pod samym wejściem, otwiera drzwi Harveyowi, a ten niespiesznie obchodząc samochód otwiera moje. Podaje mi rękę i dopiero wtedy mogę wysiąść. Już się tego nauczyłam. Trevor wraca do samochodu, a my schodzimy dwa stopnie do wejścia. Uświadamiam sobie, że to pierwszy raz, kiedy pokazujemy się gdzieś publicznie. Zawsze zaszywaliśmy się w domu. Myślę, że znam powód. Z domowej jadalni łatwiej i szybciej można dotrzeć do sypialni... lub nie dotrzeć. Wchodzimy do bogatego wnętrza i od razu pojawia się przy nas mężczyzna w uniformie. Kłania się przede mną w pas.
- Panie Word - przed Harveyem jeszcze niżej - Zapraszam państwa do stolika.
Rusza przodem, a my w niewielkim oddaleniu za nim. Wystrój jest dosłownie ociekający luksusem. Wszędzie widzę złote dodatki i kryształy. Idziemy trzymając się za ręce i czuje na sobie wiele spojrzeń. Sala jest wypełniona po brzegi, a kelnerzy ze stoickim spokojem na twarzach biegają jak w ukropie. Kiedy mijamy jeden ze stolików śliczna blondynka aż otwiera usta na widok Harveya. Wygląda jakby miała straszną ochotę wstać i się przywitać, ale kiedy na niego zerkam nawet nie patrzy w jej stronę. Kelner prowadzi nas do loży, która jest częściowo ukryta przed ciekawskimi spojrzeniami i siadamy przy okrągłym stoliku ozdobionym białym obrusem i świecą.
- Nazywam się Gaston i będę dzisiaj państwa obsługiwał - pojawia się inny mężczyzna i znowu kłania się w pas. Kładzie przed nami karty menu i dyskretnie odsuwa się na bok. Kurcze mamy swojego prywatnego kelnera?
- Jak będziemy wychodzić zawinę cię w obrus! - Harvey karci mnie żartobliwie.
- Dlaczego?
- Wszyscy faceci rozbierali cię wzrokiem. To nie do zniesienia!
- Och Harvey mogą tylko popatrzeć - wzruszam ramionami - Ty mnie masz.
Patrzymy na siebie w skupieniu. Jako jedyny mężczyzna nie ma krawatu i jako jedyny wygląda niesamowicie elegancko w białej koszuli rozpiętej pod szyją i czarnej marynarce. Mój piękny...
- Oni cię nie kochają - mówi cicho.
- Ani ja ich - odpowiadam bez wahania.
Kiwa głową zadowolony i podsuwa menu bliżej mnie.
- Nie każmy czekać Gastonowi.
- Myślisz, że sami sobie wymyślają te imiona? Żeby brzmieć poważniej?
- A wiesz, że możliwe. Ostatnio jak tu byłem obsługiwał mnie Abraham.
Obydwoje parskamy śmiechem i otwieram kartę. Wybieram sałatkę z owoców morza, a Harvey pieczeń po marsylsku. Nie mam pojęcia co to, ale skoro to zamówił jest pewnie pyszne. Do tego sam wybiera jakieś wino i już po kilku minutach Gaston znika.
- Mam przepiękną dziewczynę.
Harvey bierze moją rękę i całuje nadgarstek po wewnętrznej stronie. Jego usta pieszczą moją skórę, a ja w momencie zapominam gdzie jesteśmy.
- Oddychaj Wiktorio - szepcze i mnie puszcza. Gaston stawia przed nami duże, kryształowe kieliszki i nalewa ciemno czerwone wino.
- Wiesz, że dzisiaj świętujemy? - bierze kieliszek w dłoń i wącha trunek nie spuszczając ze mnie wzroku. Wygląda to tak zmysłowo.
- Co świętujemy? - pytam z ciekawością.
- Właściwie to powinniśmy tu być dwa dni temu, ale zrobiłaś nam większą niespodziankę.
Patrzę na niego potulnie i przechyla lekko głowę unosząc brew.
- Mamy pierwszą rocznicę aniołku - mówi tym aksamitnym głosem - Minął miesiąc od dnia twoich urodzin. Miesiąc odkąd mi się oddałaś.
Nabieram mocno powietrze i cała rozpromieniam.
- Miesiąc?
- Miesiąc i dwa dni - dodaje nieco kwaśno.
- Harvey! - gdyby nie sztywny klimat restauracji rzuciłabym mu się w ramiona - Zdajesz sobie sprawę, że to bardzo romantyczne?
- Chyba się starzeje - unosi kieliszek w moją stronę - Za zamieszanie, jakie wprowadziłaś w moje życie. Nie przestawaj.
Czuje się jak w jakimś romantycznym filmie. Siedzę w luksusowej restauracji, w tle słyszę skrzypce, na przeciwko mnie siedzi moje marzenie i patrzy na mnie z uwielbieniem. Jeśli to nie czas na łzy szczęścia to kiedy nastąpi? Ale nie! Nie będę się mazała przy każdej okazji!
- Za to, że pokazałeś mi prawdziwego siebie. Nie przestawaj - odpowiadam i pijemy wino.



- Miałabyś ochotę iść w sobotę na przyjęcie charytatywne? - pyta, kiedy wjeżdżamy windą.
- Przyjęcie charytatywne? - no tak... Wyższe sfery i ich rozrywki.
- Do ambasady indyjskiej. W sumie miałem nie iść, ale będziemy mięli kolejną okazję potańczyć.
- To będzie bardzo sztywne przyjęcie prawda? - pytam niepewnie. Bo i skąd mam to wiedzieć?!
- Ale będzie tam kilka znajomych. Jessica, Rita.
- Rita?
- Wkręca się na każdą imprezę – wzdycha.
- Pewnie, że możemy iść! Pod warunkiem, że potańczymy.
Obejmuje mnie kiedy idziemy przez hol do salonu.
- Obiecuję, że potańczymy. Poczekasz chwileczkę?
Siadam na kanapie, podczas, kiedy Harvey idzie do gabinetu. Zrzucam szpilki i podciągam nogi pod siebie. Nie przestaje mnie to zadziwiać, ale czuję się tutaj naprawdę jak u siebie. Lubie odpoczywać na tej kanapie, i jeść w tej kuchni. Spać w tej sypialni i pracować w swoim gabinecie... A już szczególnie lubię patrzeć przez te okna.






Nowy Jork jest takim niesamowitym miejscem. Żyje w pędzie i nie pozwala zwalniać. Najlepsze jest w nim to, że zawsze jest tu co robić, a najgorsze, że ciężko się zdecydować co. Otwiera przed swoimi mieszkańcami miliony możliwości, a każda bardziej kusząca od poprzedniej. Znalazłam tu wszystko. Przyjaciół, pracę, dom, ukochanego... Czy jestem spełniona? Czy chcę czegoś więcej?
Mój ciąg myślowy przerywają ciepłe, silne ramiona.
- O czym tak myślisz? - siada za mną i opieram się o niego wygodnie.
- O tym czy mogę chcieć czegoś więcej niż mam teraz.
- I?
- I mam wszystko... Jestem szczęśliwa.
Całuje mnie w szyję.
- Nigdy nie pozwolę, żeby było inaczej.
Kładzie mi na kolanach niewielkie srebrne pudełko.
- Co to? - robię się ostrożna.
- Mój prezent dla ciebie. Chcę ci podziękować, za to, że mnie chcesz i że mnie uszczęśliwiasz.
- Harvey nie potrzebuje żadnych prezentów. Krępują mnie...
- Dlaczego? Chcę ci dać wszystko.
Odwracam się w jego stronę. Trzeba to załatwić raz, a porządnie.
- A ja chcę tylko ciebie - tłumacze spokojnie - Nie interesuje mnie nic innego. Bardzo się cieszę z gabinetu i z garderoby i z tego, że mieszkając tutaj mogę spędzać z tobą więcej czasu, ale nie chce niczego w zamian. Tylko ciebie.
- Wiem aniołku i dlatego tak bardzo cię uwielbiam, ale pozwól mi dziękować ci za to wszystko co robisz.
- A co ja takiego robię?
- Sprawiasz, że żyje, że czuje i że w końcu zależy mi na czymś więcej niż zapewnieniu przyszłości dziecku i dobrym seksie. W zasadzie nie wiem kiedy ostatnio chciałem kogoś uszczęśliwiać i bardzo mnie to satysfakcjonuje. Zmieniasz mój światopogląd i ten podoba mi się zdecydowanie bardziej.
Uśmiecham się na tyle zniewalających słów i mam ochotę odpuścić, ale wiem, że będę tego żałowała.
- Harvey... Na dzień dobry obsypałeś mnie brylantami, później ubraniami, później zabrałeś na wycieczkę, później to miejsce i wszystkie udogodnienia przygotowane dla mnie, telefon - zaznaczam, bo zupełnie o nim zapomniałam - Teraz to czymkolwiek jest. To za dużo!
- Ale ja chcę ci to dawać.
Oczywiście uparł się... Teraz będę się czuła jakbym gadała do siebie!
- Ok... Umówmy się, że od teraz dajesz mi prezenty tylko na urodziny i pod choinkę.
- I od czasu, do czasu bez okazji - od razu zaznacza.
- Ale bardzo od czasu do czasu.
- Raz w tygodniu.
- Harvey! - mam ochotę mu przyłożyć - Raz na pół roku!
- Nie wejdę powyżej raz na dwa tygodnie - negocjuje, a ja zdaje sobie sprawę, że mam nikłe szanse z umiejętnościami pana mecenasa.
- Raz w miesiącu - staram się być twarda, chociaż chce mi się już śmiać.
Patrzy na mnie z przechylona głową
- Otwieraj - wskazuje broda na opakowanie.
Wzdycham zrezygnowana i spuszczam wzrok na pudełko. Jest matowo szare i ma przepasaną srebrno czerwoną wstążkę. Ciągnę za jeden koniec i rozwiązuje się. Niepewnie otwieram wieczko. Wnętrze zawiera trzy przedmioty. Bransoletka, kolczyki i pierścionek. Wszystko wykonane z misternie zdobionego srebra... lub platyny - nie mam pojęcia i wysadzane rubinami.
- Mój Boże Harvey - kręcę głowa nie mogąc oderwać wzroku od czerwonej poświaty jaka wypełniła pudełko, kiedy wpadło do niego światło - Jeśli mówiłam, że dostaje za dużo, to to jest bardzo za dużo!
- Podoba ci się? - pyta tonem małego chłopca. Czy on sobie zdaje sprawę jak to na mnie działa?
- To jest... Przepiękne... - ciężko mi wykrztusić odpowiednie słowa.
Unoszę na niego wzrok. Oczywiście nie spuszcza oczu z mojej twarzy. Jest taki zadowolony.
- Dziękuję. Nie wiem co powiedzieć...
- Pocałuj mnie - szepcze.
Przybliżam do niego usta, a on bierze je w posiadanie. Spokojnie, ale z pasją. Po krótkiej chwili odrywa się ode mnie. Wiem, że podobnie jak ja walczy o zachowanie kontroli.
- I powiedz to - głaszcze mnie po twarzy.
- Kocham cię - to akurat łatwe. I sprawia mi tyle radości.
- Kocham cię - powtarza z uśmiechem.
- I dajesz mi ostatni prezent w tym miesiącu!
Spuszcza wzrok i to zaczyna mnie od razu niepokoić.
- Co jest? - pytam zaalarmowana.
- Obiecaj, że się nie wściekniesz.
- Harvey!
- Musisz mi to obiecać.
I jeśli jego przytłaczająca pewność siebie i szczypta cynizmu stała się dla mnie oczywista, zupełnie nie wiem jak sobie poradzić z zagubieniem i brakiem tej pewności.
- Harvey... Wiesz, że nie potrafię się na ciebie złościć. Powiedz.
Nabiera głośno powietrze i wypuszcza je ze świstem.
- Kupiłem ci samochód.

_______________________________________________________________________

I serio kocham Bibi Suede Louboutina ;p