SPICY Rozdział 4

Nogi się jej ugięły i odruchowo oparła się o stół obok swojego krzesła. Wymieniła spojrzenia z Mayą, która wyglądała na nieco wystraszoną.
- Oddzwonię dobrze?
- Jasne.
Wik rozłączyła się i usiadła powoli na krzesło. Odetchnęła głęboko i zerknęła na kartkę z pytaniami, które sobie wypisała, ale żadne z nich nie brzmiało teraz sensownie. Przeczesała włosy starając się skoncentrować, ale nic z tego nie wychodziło.
- Czy mogę zadać parę pytań odnośnie osób umieszczonych na państwa listach? - usłyszała głos Mayi. Kochana, cudowna Maya. O co chodziło z tym pośpiechem? Przecież ledwo co wrócił?! Splotła dłonie, oparła o nie brodę i udawała, że słucha Jessici. Zdawała sobie sprawę, że nie zachowuje się normalnie, ale miała to w tej chwili w nosie. Jessica przestała ruszać ustami, więc nie chcąc się na nią gapić przeniosła wzrok na stół. Dźwięk docierał do niej jakby siedziała za szybą.
- Hastings! - głos Brumera wyrwał ją z otępienia. Poderwała głowę i ze zdziwieniem stwierdziła, że głos dociera z jej lewej strony. Brumer stał przy drzwiach trzymając klamkę.
- Możemy na słówko?
Wstała i bez słowa wyszła z szefem na korytarz.

SPICY Rozdział 3

Usiadła przy jednym z licznych biurek, wyciągnęła kartkę z drukarki i patrzała na nią bez wyrazu i bez emocji. Musiała sobie przygotować listę pytań, skoncentrować chociaż przez chwilę. Maya już zadzwoniła do Jessici i umówiła ją, Harveya i Hermensa na przesłuchanie. Pytała dwa razy co się dzieje i Wik za każdym razem unikała odpowiedzi. Kiedy Dominik wyszedł rano wszystko zawaliło się na nią podwójnym ciężarem. Mięli się pojawić za dwie godziny, a ona miała kompletną pustkę i szum w głowie. Nabrała głęboko powietrza i postawiła w lewym górnym rogu jedynkę. Po około pół godziny patrzenia na nią prawie rzuciła długopisem z wściekłością wstając od biurka. Podeszła do okna, oparła czoło o zimną szybę i zapatrzyła się w mrowie ludzi u podnóża budynku.
- Dobra mówisz mi w tej chwili co się stało, albo jakoś cię zmuszę! - Maya pojawiła się w odbiciu w szybie jakby wyrosła spod ziemi – Albo poczekaj sama zgadnę! Dominik Santini – ściszyła głos – Kontaktował się z tobą i zrobił ci jakąś przykrość? - oparła się ramieniem o szybę patrząc na nią naprawdę zmartwiona.
- Wysyłają go do Nowego Meksyku – powiedziała matowym głosem. Nie musiała patrzeć na przyjaciółkę, żeby wiedzieć jak przez jej twarz przebiega niepokój, przerażenie i z powrotem niepokój.

SPICY Rozdział 2

              Wróciła do domu koło 6. Wzięła prysznic i przebrała się w lekką sukienkę zapinaną z przodu na zamek błyskawiczny. Odgrzała resztki wczorajszej  lasagne i rozłożyła się na swoim ulubionym dywanie w salonie ze stosem dokumentów. Właśnie przeglądała listę klientów obsługiwanych przez pana Wilsona, kiedy ktoś zapukał do drzwi. Ktoś... W zasadzie od dobrej pół godziny tylko udawała, że pracuje. Specjalnie była luźno ubrana, lekko rozczochrana i bez makijażu. Nie chciała, żeby pomyślał, że na niego czekała. Podeszła niespiesznie do drzwi.
- Hej – powiedziała na jego widok tonem wskazującym, że zupełnie zapomniała, że ma przyjść. Musiał być po pracy, bo ubrany był nadal w ciemny garnitur. Czarne włosy były lepiej ułożone niż zwykle, a oczy lustrowały ją ostrożnie.
- Hej – prawie wyszeptał rozjaśniając się w uśmiechu na jej widok. Otworzyła szerzej drzwi wpuszczając go do środka. Był jeszcze bardziej przystojny i drapieżny niż to zapamiętała. Przełknęła ślinę, zatrzasnęła drzwi i wymijając go wróciła do stołu.

SPICY Rozdział 1

- Hastings nowy przydział – aż podskoczyła na fotelu.
- Już idę szefie – odłożyła słuchawkę – Jest!! - wyrzuciła ręce do góry. Po ponad tygodniu gniecenia pupy w fotelu nareszcie coś się dzieje! Od rana zamknęła się w swoim gabinecie, żeby oszczędzić biednych agentów, których obrzucała co chwilę wściekłymi spojrzeniami. Schowała się zanim zaczną jej unikać... Wystrzeliła jak z procy do gabinetu Brumera,  który znajdował się na końcu tego samego korytarza, na którym było jej biuro. Minęła jego sekretarkę machając do niej.
- Czeka na mnie – pokazała palcem na drzwi i nie czekając na jej reakcję zapukała, a właściwie puknęła raz w drzwi i weszła do środka.
- Dzień dobry – powiedziała może odrobinę zbyt radośnie. W gabinecie na sofie siedzieli jacyś ludzie, Brumer siedział na jednym z dwóch foteli. Wszyscy drgnęli na jej widok.
- Hastings– Brumer wstał z miejsca i łypnął na nią groźnym spojrzeniem – To agent specjalny Wiktoria Hastings. Może się teraz zająć waszym problemem.

SPICY Prolog

           Minął już tydzień odkąd wrócili z Hiszpanii. Zadzwonił tylko raz i to w celu odwołania spotkania. Siedziała na środku sali przy jednym z biurek i obserwowała krążących wokół agentów. Kiedy ktoś przyjrzałby się dokładnie jej twarzy pod maską obojętności skrywał się niepokój i zniecierpliwienie. Szczupła, wysportowana kobieta w wieku 29 lat. Długie blond włosy spięte na karku srebrną tasiemką, patrzała w pełnym skupieniu w przestrzeń. Piwne oczy mieniące się złotymi pigmentami przewiercały powietrze. W samolocie pięknymi słówkami mamił i zwodził opowiadając historię zakończoną oblatanym i jednocześnie najbardziej upragnionym „i żyli długo i szczęśliwie”. Jak się okazuje nie była to historia ich związku. Po prostu nie ta bajka. Związku?! Chyba znowu za dużo sobie wyobraziła. Kilka razy się kochali i było naprawdę fantastycznie, ale Wiktoria Hastings zdecydowanie nie zgadzała się na taką rolę w czyimś życiu. W zasadzie to kilkanaście... Kiedy już spróbowali uprawiali seks kiedy tylko mięli okazję. Spojrzała na duże panoramiczne okna z nudnym widokiem na plac konstytucji. Tłumy ludzi, kurz, zgiełk, chaos. Mimo siedzenia w bezruchu całe jej ciało tętniło złością i rozczarowaniem.

 - Wiki! - ktoś krzyknął jej przy uchu. Aż drgnęła wystraszona – Wołam cie i wołam. Powrót na ziemię!

Maya jej najlepsza przyjaciółka stała za nią oparta o biurko. Niska i drobna murzynka ze zwariowaną burzą krótkich loków patrzała na nią swoimi czarnymi oczami. Ciężko jej było ukryć troskę o najbliższą jej osobę mimo że wiedziała, że ta osoba nie przepada za jej nadmiarem.

 - Przepraszam zamyśliłam się...

Maya spojrzała na nią z uniesioną brwią i wypisanym na twarzy „co ty nie powiesz”.

 - Chodź nie ma co siedzieć. Zabieram cię na kolację – dotknęła jej ramienia.

 - Kolację? - Wiki  zerknęła na srebrny zegarek na ręce. Była już 8... Rzeczywiście nawet nie zauważyła, że się ściemnia. Od kiedy już tu siedzi?

 - No właśnie jedziemy do mnie zamawiamy pizze i otwieramy wino. Czyli dokładnie to co powinnyśmy były zrobić tydzień temu.

 - Nie zważając na niezadowoloną minę Wiki, Maya złapała ją stanowczo za rękę i z energią pociągnęła za sobą. Ponieważ mieszkała niedaleko biura w centrum dotarły tam w dziesięć minut. Apartament znajdował się na drugim i ostatnim piętrze. Z salonu odchodziły schody na cudowny taras na dachu. Tam Maya urządziła swój mały prywatny ogród botaniczny. Pośrodku gąszczu roślin stała bujana ławka w której mogły przesiedzieć całą noc i patrzeć na wiecznie żywe miasto. Zamówiły pizze z ulubionej restauracji i z kieliszkami rozsiadły się wygodnie podciągając nogi pod siebie.

 - Więc teraz bez wykrętów opowiadaj.

 - Właściwie znasz już każdy szczegół z raportu i...

 - I nie kombinuj! - przerwała jej – Wiem jak się pisze raporty kochanie i nie wmówisz mi, że zawarłaś tam każdy szczegół!

 Wik nabrała powietrza głęboko w płuca. Nie było wyjścia. Koniec kręcenia.

 - Dziwnie polubiłam Torresów wiesz? - uśmiechnęła się delikatnie – Alonso zawsze tryskał humorem, a Alisa przełamała wszystkie moje stereotypy o rozpieszczonej żonie bogatego męża. Pod koniec zaczęło mi już bardzo zależeć na tym, żeby ich uniewinnić... Chociaż jak się dowiedzieli kim jestem i po co się z nimi zaprzyjaźniłam to... raczej nic z tego nie będzie – miała bezradną minę i smutny uśmiech. Właśnie przypomniała sobie słowa Alisy „myślisz, że kogo najbardziej oszukałaś?”. Znowu zapatrzyła się w przestrzeń.

 - A Dominik? - Maya  doskonale wiedziała o co chodzi tak naprawdę. Zwłaszcza widząc kolejne bezsilne wzruszenie ramionami. Wik Hastings nigdy nie była bezradna.

 - To naprawdę świetny agent. Bez wahania podejmował szybkie i trafne decyzje – nie powiedziała ani słowa więcej.

 - No a prywatnie? Słonko mieszkaliście razem ponad miesiąc w pięknym egzotycznym miejscu! Opowiadaj!

 - No cóż – przełknęła ślinę – Jest świetnym kucharzem, ale to nic dziwnego zważając na jego pochodzenie. Ma też wstrętną manierę wydawania poleceń, nauczyłam go słówka "proszę". Troszkę musieliśmy powalczyć jeśli o to chodzi.

 - Buntownik! Ale teraz do rzeczy! - Maya aż się poprawiła na ławce odwracając w stronę Wik.

 - Co? - dobrze wiedziała co.

 - Widziałam go Wik! To największe ciacho chodzące po ziemi i dobrze o tym wiesz! Nie mogłam oderwać nóg od ziemi jak go zobaczyłam, jak na mnie spojrzał straciłam oddech, a jak się uśmiechnął prawie omdlałam. Nie wmówisz mi, że nie poleciałaś na te cuda natury!

 - Uwierz mi, że czułam się podobnie jak ty kiedy go zobaczyłam, ale kiedy byliśmy na plaży i zdjął koszulkę marzyłam tylko o tym, żeby uderzyło we mnie jakieś tsunami!

 - No – Maya założyła ręce na piersi – Nareszcie zaczynasz mówić z sensem. Ile minęło zanim cię pocałował?

Bezpośredniość Mayi z jednej strony ją irytowała, a z drugiej ułatwiała powiedzenie tego co od początku miała ochotę powiedzieć.

 - Tydzień – nadal patrzała przed siebie.

 - I jak te piękne usta całują?

 - Wywołują trzęsienie ziemi. I całą serię omdleń.

 Maya roześmiała się.

 - Serio kiedy przestał prawie się przewróciłam!

 - No i co dalej?

 - Zadzwonił telefon...

 - No i teraz było już z górki?

 - Nie odzywałam się do niego prawie cały dzień... Byłam w takim szoku, że nawet patrzeć na niego nie mogłam.

 - Nie dziwie ci się... I tak się trzymałaś długo!

 - Ale okazało się, że potrafi być tak samo słodki jak odpychający. Od tej pory było już inaczej. Żadne z nas nie mogło udawać, że nie ma ciśnienia. No i niedługo potem to ja się na niego rzuciłam – zarumieniła się na samo wspomnienie.

 - I co? - Maya  uśmiechnęła się konspiracyjnie – Cały jest tak cudnie obdarzony przez naturę?

Wik zrobiła wielkie oczy i z oburzeniem spojrzała na przyjaciółkę.

 - Nie sądzisz chyba, że naprawdę wszystko ci opowiem?! - ich spojrzenia skrzyżowały się i obie wybuchnęły śmiechem. Objęła Mayę. Od razu czuła się niebo lepiej...