SPICY Rozdział 39

- Harvey to bardzo poważna decyzja - dyskusja trwa od momentu, kiedy opuściliśmy farmę. Przykro było mi się żegnać z Marią i Gregiem, ale perspektywa powrotu do przyjaciół stała się bardzo kusząca. Polubiłam farmę i jej mieszkańców, więc mam szczerą nadzieję, że będę miała okazję jeszcze tu wrócić.
- Sadzisz, że nie wiedziałem co robię proponując ci to?
- Sądzę, że możesz nie wiedzieć.
Biedna Barbara zostaje szybko odprawiamy, a my nie przerywamy sporu.
- Więc ok kobieto doświadczona w związkach. Dlaczego nie?

- Związkach? Jesteśmy w związku?
Jeśli miałam nadzieje go zaskoczyć zapomniałam z kim rozmawiam...
- A uważasz, że każdą kochankę zabieram do mojego rodzinnego domu i przedstawiam rodzicom? - mówi spokojnie rozpinając pasy. Nie zauważyłam jak wystartowaliśmy - Czy naprawdę czujesz, że dostajesz ode mnie tylko sex? Naprawdę nie zauważasz tych wszystkich rzeczy, które robię, żeby ci sprawić przyjemność?
- Harvey... Zauważam i doceniam i cieszę się za każdym razem, bo te rzeczy są bardzo... trafione, ale... robię się coraz bardziej tępa!
- Chyba tak! Skoro uważasz, że traktuje cię jak jedną z wielu, jak kolejną seksowną panienkę, która mnie zadowoli i usunie się w cień to jesteś bardzo tępa!
Patrzymy na siebie gniewnie. Powietrze między nami iskrzy i pojawiają się małe błyskawice. W pewnej chwili Harvey uśmiecha się i znowu wychodzi słońce. Opadam z ulgą na oparcie.
- Mamy pierwszą kłótnie za sobą - mówi z dumą.
- Też masz powód do zadowolenia! - prycham.
- Och daj spokój mała... Planuj ze mną przyszłość - słyszę podekscytowanie, radość, niepewność. Spełniają się moje marzenia. Oczy mu błyszczą, kiedy czeka na odpowiedź - Ciesz się ze mną - szepcze. Głaszcze go po policzku, a on całuje mnie w dłoń.
- Dobrze - odpowiadam.
Unosi się w fotelu.
- Zgodzisz się?
- Tak - co za komicznie radosna scena!
- Zamieszkasz ze mną? - odwraca się w moją stronę z niedowierzaniem wymalowanym na cudownie męskiej twarzy.
- Tak - dzika radość i ciekawość przed nieznanym rozlewa mi się w żyłach.
- Barbara! - woła i jego usta spadają na moje. Pyszny, soczysty pocałunek jest zwieńczeniem obietnicy. Przypieczętowaniem jej. Kiedy unosi głowę i wraca na swoje miejsce Barbara ze spuszczoną głową, nie patrząc na nas czeka na polecenia.
- Szampana - Harvey uśmiecha się do niej i dziewczyna prawie omdlewa. Tak, tak... Dokładnie tak to działa! Cieszę się z komfortu, że kiedy ja tak omdlewam trzyma mnie w ramionach.
- Szampana? Wiesz, że jestem straszna na dłuższą metę?
- Kurcze teraz mi to mówisz? Co konkretnie masz na myśli?
- Po pierwsze bałaganie, po drugie nie mam nigdy czasu na żadne obowiązki związane z domem, po trzecie strasznie się żądze, po czwarte, kiedy odwiedzają mnie koleżanki robią jeszcze większy bałagan, po piąte czasami dostaje wezwania w środku nocy i mogę cię obudzić...
- Znalazłem rozwiązanie - mówi w tym samym momencie, kiedy kończę mówić - Po pierwsze mamy służbę, po drugie mamy służbę, po trzecie mamy służbę, a po czwarte mamy służbę, a po piąte chętnie cię ucałuje, kiedy będziesz szła do pracy.
Kurcze tego nie brałam pod uwagę! Anabell...
- To twoja służba Harvey.
- Nasza aniołku. Przyzwyczaj się.
Nasza? Chcę mieć "nasze" rzeczy, ale służba? Oszałamia mnie to trochę. Tak dużo zmian w tak krótkim czasie! Mój plan obejmował większy zakres czasu, a dostałam go jak na talerzu. I jak typowa kobieta szukam na siłę dziury w całym.
- Możesz się czuć troszkę przytłoczona maleńka - powtarza moje myśli - Ale zobaczysz jak będzie fajnie...
Uśmiecham się, ale właśnie to "fajnie" przekonuje mnie, że mam racje. Zabawa w dom może mu się pewnego dnia znudzić i wtedy nic już nigdy nie będzie takie samo jak przed tą zabawą. Ale jak to mówią kto nie ryzykuje ten nie zyskuje... czy jakoś tak...

                                                                          ***

Nie wiem jakim cudem, ale udaje mi się namówić mojego dyktatora Harveya alias Christian Grey na coś w rodzaju wieczoru panieńskiego w jeszcze starym miejscu zamieszkania. Mam palącą potrzebę porozmawiania z kimś na kim nie wywarł jeszcze tego bezwzględnego posłuszeństwa i psiego oddania (i wcale nie twierdze, że mi to przeszkadza!)
- Cześć!! - mówię radośnie do telefonu, kiedy wchodzę do domu.
- W końcu się odzywasz! - Zoe oddycha z ulgą. Jak dobrze ją usłyszeć.
- Strasznie się stęskniłam i chcę zwołać spotkanie nadzwyczajne!
- Oj, oj, oj! Jakieś newsy? Jak wyjazd?
- Kilka. Potrzebuje rady.
- Gdzie i kiedy?
- Wieczorem u mnie. I skombinuj Maye.
- Rita?
- Nie tym razem.
- Rozumiem... Do zobaczenia!
Dziwnie być z powrotem w Nowym Jorku, w domu, bez Harveya. Spędziliśmy ze sobą całe pięć dni prawie bez rozłąki. Siadam na kanapie i rozglądam się dookoła. Moja walizka z podróży pojechała do Bloomberg. Uparł się, że nie będzie mi już potrzebna i że mam przygotować rzeczy, które mam ze sobą zabrać, bo Trevor rano po nie przyjedzie. Jest wszystkim tak dziko podekscytowany, że w niczym nie przypomina bezwzględnego pana mecenasa, który jednym spojrzeniem potrafi mnie przerazić. A ja cieszę się razem z nim! Po paru minutach zdaję sobie sprawę, że uśmiecham się głupkowato patrząc przed siebie. Muszę ogarnąć kilka rzeczy przed przyjściem dziewczyn. Po pierwsze znowu sięgam po telefon i wybieram numer do babci, z którą nie pamiętam kiedy ostatnio rozmawiałam. To wręcz karygodne...
- Wik! Dziecko co się z tobą działo...? - kochany babciny głos.
- Cześć babuniu! Byłam zajęta przez kilka ostatnich dni... Bardzo cię przepraszam!
- Straszne z ciebie dziewuszysko! Opowiadaj mi zaraz co się u ciebie dzieje?
- A po staremu... Uratowałam ostatnio burmistrza NY!
- Moja mała bohaterka!
- Okazało się ostatecznie, że przed nim samym, ale wiesz jak to mówił dziadek, że człowiek najbardziej powinien się bać tylko jednego człowieka...
- Samego siebie!- kończymy razem.
- Tak pamiętam jak to powtarzał. A poza pracą?
- Pytasz o Harveya prawda?
- Więc ma na imię Harvey... Przystojny?
- Och babuniu... Możesz go sobie wygooglować, bo jest dosyć... znany w swoich kręgach. Nazywa się Harvey Word i jest adwokatem.
- Słyszałam już gdzieś to nazwisko...
- Pamiętasz jak w czasie studiów chodziłam na rozprawy do sądu?
- To on?!
- Mhm... I jest jeszcze bardziej niesamowity niż wtedy.
- Pamiętam jaka byłaś nim zachwycona - jest bardzo zaskoczona - Ile on ma lat?
- Jest siedem lat starszy...
- Siedem... To w sumie niewiele. Madonna spotyka się z dwudziestolatkiem!
Kręcę głową rozbawiona. Babcia i te jej nowinki z wielkiego świata.
- Matko Święta Wik!
- Co się stało? - prostuje się szybko, a krew odpływa mi z twarzy.
- Co za okaz! Tylko dlaczego otacza go tak wiele kobiet?
Opadam z powrotem na kanapę oddychając z ulgą. I zaczynam się cicho śmiać na wizję babci przy komputerze.
- Taka już wada takiego wyglądu.
- No Bóg mu nie poskąpił ani urody, ani inteligencji! Na żywo musi być jeszcze bardziej oszałamiający.
- Też tak myślę, kiedy na niego patrzę - jestem dumna, że mam tak pięknego mężczyznę. Mój kochany, zmienny despota.
- W ogóle się nie uśmiecha...
- Oj uśmiecha się i to bardzo często.
- Przyjedźcie, albo ja przyjadę.
- Przyjedziemy babciu jak tylko damy radę. Harvey bardzo chce cię poznać, ale obydwoje jesteśmy strasznie zapracowani.
Chyba nie będę jej wspominała o tym, że dopiero wróciliśmy od jego taty... Mogłaby tego nie przyjąć najlepiej...
- Dobry jest dla ciebie?
- Nosi mnie na rękach.
- Jesteś szczęśliwa?
- Dziko szczęśliwa!
- Słyszę - czułość w jej głosie porusza mnie.
- Kiedy jesteśmy razem jestem szczęśliwa i taka zupełnie beztroska. Chyba czuję się przy nim bezpiecznie. To on ma nad wszystkim kontrole i trzyma rękę na pulsie, a ja mogę się zrelaksować.
- Och dziecinko - ma taki ciepły głos. Głos, który również wywołuje poczucie bezpieczeństwa, ale coraz częściej troski.
- A jak ty się czujesz babuniu?
- Czuję się dobrze, a na dodatek jestem teraz dużo spokojniejsza.
- Wiesz, że bardzo cię kocham?
- Ja ciebie też Wik.

                                                                            ***

Wracam i wypakowuje wszystkie zakupy. To znaczy nie ma ich nie wiadomo jak dużo. Tylko przekąski, napoje i tequila. Nie ma już sensu zaopatrywać tej lodówki. No i jeszcze papierowa torba od Thomassa Chantala... To na jutro! Na moją pierwszą noc na nowym miejscu. Wciskam ją do wielkiej walizki spakowanej w sypialni i wracam przygotować imprezę. Ponieważ Zoe z Mayą lubią bardziej komercyjną muzykę włączam po prostu radio. Akurat zaczyna śpiewać Beyonce, w którymś kawałku, kiedy głośne pukanie obwieszcza gości. Wpadamy sobie w ramiona jakbyśmy się nie widziały z pół roku.
- Dziewczyno opaliłaś się! - Zoe ogląda mnie w wyciągniętych ramionach - Gdzie on cię zabrał?
- Do Tennessee - odpowiadam ogólnikowo prowadząc je do salonu.
- Tennessee?! - mówią chórem.
- A co takiego jest w Tennessee? - Maya od razu bierze garść orzechów. To jej ulubiona przekąska. Siadamy na dywanie dookoła stołu.
- Springfield - odpowiadam nadal tajemniczo - Jego rodzinny dom. I Word Senior...
Obie milczą i przez chwilę mam wrażenie, że tylko mi się wydawało, że coś mówię.
- Ojciec? - Zoe odzyskuje głos - Harvey jest z Tennessee? Nie miałam pojęcia...
- Ja też - odpowiadam i do szklaneczek z kruszonym lodem i cytryną nalewam naszego ulubionego alkoholu.
- I jak było? - pyta Maya.
- Cudownie. Mają tam przepiękną farmę. Hektary ziemi, pola, łąki, sady, lasy, jezioro. Istny raj. Przez trzy pełne dni oddychałam prawdziwym powietrzem.
Unoszę szklaneczkę i wszystkie zgodnie pijemy. Maya jest zachwycona moim opisem, a Zoe patrzy zupełnie rzeczowo.
- Ja też się zapytam: jak było?! - ale mówi to zupełnie innym tonem. Bardziej... pikantnym, intymnym?
Zastanawiam się chwilę, a mój uśmiech rośnie.
- Trzy dni szalonego sexu gdzie popadnie! - opowiadam w końcu i obie się rozjaśniają radośnie razem ze mną.
- No teraz zaczynasz mówić jak prawdziwa kobieta Harveya Worda! - mówi Zoe i znowu pociągamy spory łyk tequili.
- A co u was...? Tak dawno nie rozmawiałyśmy!
Patrzą po sobie.
- Ty pierwsza, czy ja? - Zoe pyta Maye.
- Ja, bo po twoim newsie mój wypadnie blado - nabiera powietrza - Spotykam się na poważnie z Carlo Santini.
- Na poważnie?! - przypomina mi się jak się pierwszy raz spotkali i zapomnieli o całym świecie - To super kochanie. Jak do tego doszło?
- Czekał na mnie w poniedziałek pod biurem. Poszliśmy na kawę, a wczoraj na kolację i jest wspaniały!
- Bardzo się cieszę! Chociaż jest z tego mało sławnego rodu nie wydaje się być w niczym podobny do Dominika. Rozmawiałam z nim tylko raz i zrobił świetne wrażenie. A ty co chcesz mi powiedzieć?
- Powiedzieć nic... - wysuwa przed siebie dłoń ze ślicznym złotym pierścionkiem na którym połyskuje diamencik. Łapę ją za dłoń i zaczynam podskakiwać. Rzucam jej się w ramiona i teraz już obie podskakujemy.
- Gratuluje!
- Pomyślały byście, że to ja pierwsza polecę? - ogląda z czułością swój skarb.
- Nie będziesz już zaliczała na dyskotekach.
- Nie będę.
- W ogóle nie będziesz na nie chodziła! - dodaje Maya.
- A to niby czemu?!
- Zajmiesz się sprzątaniem, gotowaniem, rodzeniem dzieci.
- Chyba żartujecie!
- Juan to Hiszpan... Oni są raczej wielodzietni.
Bawimy się cudownie wprawiając Zoe w coraz to większe przerażenie. Tequili ubywa, a my mówimy coraz więcej i coraz głośniej.
- Zwyczajnie zazdrościcie! - przerywa nam tyradę - Ty jeszcze prawie nie znasz swojego księcia, ale ty? - wbija we mnie spojrzenie - No słucham ile wyznań usłyszałaś od pana mecenasa?!
Już otwieram usta, żeby coś jej odpowiedzieć, kiedy przez głowę przelatują mi wszystkie wyznania Harveya. Zamykam usta, rumienie się i zaczynam uśmiechać zupełnie rozkojarzona.
- No nie gadaj! - z Zoe natychmiast wyparowuje przemądrzałość.
- Powiedział to? - Maya łapie mnie za rękę.
- TEGO nie... Ale powiedział wiele więcej niż oczekiwałam.
To, że obie milczą oznacza tylko jak dobrze mnie znają. Wiedzą, że to co i ile powiem wcale nie zależy od tego ile pytań zadadzą.
- W ogóle pokazał mi się z tak innej strony, że mam wrażenie, że przed wyjazdem wcale go nie znałam. Mówił tyle niesamowitych rzeczy, a cała jego postawa i wszystko co robił tylko udowadniały, że to nie jest puste gadanie - przywołuje w pamięci magiczny moment, kiedy cytował "Małego księcia" klęcząc przede mną w bibliotece.
- Co tam się stało? - Maya nadal trzyma mnie za rękę.
- Powiedział jak bardzo ważna się dla niego zrobiłam i spytał czy nie chciałabym zaplanować z nim wspólnej przyszłości. Przynajmniej tej najbliższej.
- Mój Boże Harvey Word ci to powiedział? - Zoe wygląda na poruszoną.
- I zaplanowaliśmy - nie ukrywam, że trochę niepokoje się o ich reakcje... W ogóle o reakcję ludzi. Patrzą na mnie tak wyczekująco, że aż mam ochotę podroczyć się z nimi trochę dłużej, ale co tam... - Jutro się do niego przeprowadzam.
Tak, tak. Mistrzostwo świata w zaskakiwaniu. Mrugają patrząc na mnie, na siebie i znowu na mnie. Przestaje się stresować i uśmiecham się z wyższością.
- Do Bloomberg?
- Eche - kiwam głową.
- O kurcze - Maya w końcu chyba nieświadomie puściła moją rękę.
- I zamieszkasz z Wordem!
- Dokładnie tak.
Jak na komendę obie rzucają się na mnie i prawie upadamy na ziemię.
- Aż ciężko uwierzyć, że minęło tylko pięć dni... - wzdycha Zoe.
- A co z naszymi tequila night? Zawsze spotykałyśmy się tutaj!
- Będziemy się spotykać w Bloomberg!
- No nie wiem - Maya wygląda jakbym zaproponowała libację w kościele.
- Wiesz jak musiałam walczyć o tą ostatnią noc? Uparł się, że mam was zaprosić do Bloomberg i już prawie wysłał po was Trevora!
- Aż się boję pomyśleć co się będzie działo za kolejne pięć dni - Zoe nabiera głęboko powietrza i wypuszcza ze świstem - A co w końcu po tej wczorajszej kolacji? - atakuje nagle Mayę.
- Jak to co? Odwiózł mnie do domu.
- Co? - jest prawie zniesmaczona i muszę ją mocno szturchnąć - To ty jeszcze nic o nim nie wiesz!
- Wiem więcej niż ty o Juanie. Wiesz dlaczego? Bo rozmawiamy!
- Co za bzdury! A co jak się okaże impotentem, albo jakimś szalonym zwolennikiem sado maso?
- Och nie wiem co ludzie widzą w tym tłuczeniu się w czasie sexu! - język zaczyna jej się plątać - I z tym dominowaniem...
O w mordę... Natychmiast wyłączam się z dyskusji i spuszczam wzrok. Przy odrobinie szczęścia nie zauważą, że zrobiłam się czerwona jak burak.
- A co w tym złego!? Takie stu procentowe wyżycie się...
- No nie wiem czy bym się do tego nadawała.
- Bo nie czujesz potrzeby! Ale jak ktoś ma dziką charyzmę i temperament kipiący uszami to musi to gdzieś wyładować!
- To zboczone - krzywi się Maya.
- Owszem - Zoe ma dla odmiany ciepły i przyjemny głos - Ale pytam po raz kolejny! Czy jest w tym coś złego? Jeśli nikt nikogo do niczego nie zmusza i obie strony znajdują w tym pełną satysfakcje.
- Och ja jestem pijana, a ty pewnie masz rację! - Maya daje za wygraną.
- Nie krytykuj jak czegoś nie znasz.
Strasznie dziwi mnie ten jej mentorski ton i podnoszę wzrok badając czy ona tak na serio. Nieruchomieje, kiedy jest zupełnie na serio i patrzy prosto na mnie. Puszcza mi oko, kiedy nasze spojrzenia się krzyżują, ale nie jest to takie żartobliwe puszczenie oka. Bardziej w stylu "Jest ok". Zapewnienia, wsparcia? Jezu skąd ona wie?!!