Wind of Change

Od jakiegoś czasu zapowiadałam zmiany i nowości. Niespodziankę:) No i nadeszła ta chwila... Jesteście ciekawe? Mam nadzieję że tak, bo ja jeśli mam być szczera to się nawet troszeczkę zestresowałam... Ok bardzo! Ekhm... 

Wynoszę się z Bloggera...

Do widzenia, goodbye, adiós, au revoir, arrivederci!!! 

I mam olbrzymią nadzieję, że Wy wyniesiecie się razem ze mną!

Zanim zdradzę resztę zadbajmy o odpowiednią oprawę dźwiękową :)

WHY???

Bo (jak napisał Andrzej Sapkowski) lepiej bez celu iść do przodu niż bez celu stać w miejscu! A nóż jakiś cel się pojawi...?

29 listopada 2012 roku opublikowałam pierwszego posta... Przygryzałam paznokcia odświeżając stronę i czekając aż ktoś mi napisze „Idź sobie z tymi bredniami!” Poszłabym! Bez chwili zastanowienia podkuliłabym ogon i poszła! Na szczęście nikt tak nie napisał :) Musiałam się wykazać cierpliwością, czekając na pierwszych czytelników, co było rzeczą oczywistą i nie zamierzałam niczego przyspieszać, ani nie zniechęcało mnie to. Pierwsza odezwała się M., albo Wierna... Później mi tłumaczyłyście która, ale wybaczcie - nie pamiętam...  Opłaciło się czekać, bo nie przypuszczałabym, że będzie Was aż tak wiele!

Jeszcze niedawno zastanawiałam się jak będziemy świętować pierwszy roczek MyStory, ale przez myśl mi nie przeszło GDZIE będziemy go świętować. Pobawiłam się w pisanie i uznałam, że to jest to. Wypełniam tym każdą wolną chwilę wpychając jeszcze gdzieniegdzie czytanie, staram się cały czas rozwijać. Tak więc pomyśleliśmy sobie z moim drogim mężem (w sumie on pomyślał...), że po co tak się chować za tym pseudonimem? Dlaczego nie miałabym pomyśleć o tym bardziej na serio skoro bynajmniej nie zamierzam z tego rezygnować? I tak metodą baby steps temat zszedł na Was. Moje czytelniczki i czytelników. No bo przecież bez Was pewnie szybko straciłabym zapał. Po co publikować coś co się nikomu nie podoba, czego nikt nie czyta? Kolejnym krokiem było zdanie sobie sprawy z tego, że już nie chodzi tylko o to, żebyście przeczytały kolejny rozdział i się się wypowiedziały na jego temat. Strasznie Was polubiłam! Stałyście/liście się stałym elementem mojej codzienności i co wydaje mi się najmilsze moją rutyną. Rutyna nie jest zła jeśli się robi to, co się kocha. Każdego ranka siadam w pracy z kawką w ręce i sprawdzam co tam u Was słychać :) I nie było dnia, żebym powiedziała „nieee chce mi się...”. Owszem czasami nie chce mi się pisać, ale nigdy zajrzeć do Was! Sprawdzić jak Lena stoi z remontem, czy Cysia już się czuje lepiej, czy szalona Wierna się gdzieś nie uszkodziła , M. i M.M pracują nad naszym BabyBlog, A. ogląda Sonsów, Tycha zawsze jakoś fajnie skomentuje rozdział, An wyskoczy ni z tego ni z owego z jakąś rewelacją, a Marta nie boi się krytykować. No i ostatnio jeszcze MD do nas dołączyła :) Stworzyło nam się tu całkiem fajne społeczeństwo! Mogłabym tak wymieniać cały dzień... (wybaczcie jeśli kogoś pominęłam). I pomyśleć, że w życiu nie widziałyśmy się na oczy! Pozwolę sobie przytoczyć niedawny komentarz naszej nieocenionej Aggnez, która zupełnie nieświadomie utwierdziła mnie w przekonaniu, że to dobra decyzja.

”[...] Tak sobie myślałam dzisiaj, że Szary sporo "namieszał" w moim życiu, a był tylko książką, po którą przez przypadek sięgnęłam w sklepie. Wcześniej o nim nie słyszałam. Kupiłam pierwszą część pod wpływem chwili na zakupach - bo jakoś tak trafiła mi w ręce. Nawet nie wiedziałam o czym jest ta książka. W miarę czytania moje oczy robiły się coraz większe i połknęłam bakcyla. Później był drugi tom i trzeci. Gdyby nie Szary to nie przeczytałabym artykułu w gazecie na temat fascynacji jaką wzbudził wśród czytelniczek, nie dowiedziałabym się o istnieniu Crossa, nie zaczęłabym szukać w sieci info o ekranizacji Szarego, nie trafiłabym na wzmiankę o tym, że wszystkie fanki pragną Bomera w roli Greya, nie zaczęłabym oglądać White Collar żeby zobaczyć jak gra Bomer, nie szukałabym w sieci info o kolejnych tomach Crossa, co doprowadziło mnie na ten blog, nie przeczytałabym Softly, Spicy, Hilla, nie czekałabym teraz codziennie na nowe rozdziały Game, nie usłyszałabym pewnie nigdy o Sons of Anarchy, o książkach o których tu piszemy, nie wyrobiłabym w sobie nawyku sprawdzania co słychać na blogu przy każdej wizycie w internecie. Hmmm i to wszystko w przeciągu 6 miesięcy... Ciekawe co jeszcze przyniesie przyszłość :D”

Odpisałam Ci wtedy, że mam zarys przyszłości i miałam na myśli właśnie to :)

Uznając Was poniekąd za swoich przyjaciół chcę, żebyście miały możliwość poznania mnie lepiej i być może również dały poznać siebie. Dlatego mój kochany mąż – Artur, wraz ze swoim kolegą – Patrykiem pomogli mi się troszkę bardziej uzewnętrznić. Już od jutra ten adres zostawicie sobie tylko na pamiątkę, a spotykać się będziemy na mojej własnej, prywatnej i osobistej stronie internetowej :D Jeśli któraś kiedykolwiek korzystała to wie, że możliwości Bloggera mimo że spore są ograniczone. Moja nowa strona będzie w jakiś sposób mną. Grafika i wiadomości na niej umieszczone będą już nie o Nikki, a o Monice. Takiej prawdziwej mnie. Nie chcę Wam opowiadać co kocham i co mnie inspiruje, chcę Wam to pokazać! Nikogo nie zmuszam do odtajniania się, możecie pozostać pod swoimi pseudonimami, ale zachęcam do wirtualnego podania sobie ręki i przedstawienia się. W końcu za rok pijemy!! We łzach co prawda, ale pijemy :D

Obecny blog nie zniknie (chyba, że w jakiś magiczny sposób bez mojej ingerencji), ale wszystkie posty i wszystkie komentarze pod nimi, czyli cała nasza dotychczasowa historia zostaną przeniesiona w nowe fajniejsze miejsce. Mam nadzieję, że Wam też się spodoba!

Tak więc my-all-love-story.blogspot.com – żegnaj.
Było nam u Ciebie dobrze, to tu się odważyłam wystawić na krytykę, tu się poznałyśmy/liśmy i na zawsze zostaniesz mi głęboko w serduszku :)
To tu powstało Spicy, które kocham za wszystkie niedoskonałości, bo było tym pierwszym. Kolejne było Windy i moja niepoprawna Olivia, która ocaliła swoje wewnętrzne dziecko, a teraz Kate... Kate dopiero teraz się rozwija. Dopiero teraz zaczynam patrzeć jej oczami. Ale tu się urodziła :)
Ale zawiał wiatr zmian :) Pora się wystawić jeszcze bardziej!

Dlaczego Wind of Change?
1. bo tytuł :)
2. bo w tekście zawarta jest Moskwa (Moskwa → Rosja → Obwód Leningradzki → Jeździec Miedziany  → zryta psycha :D ),
3. bo Scorpions... Mam ciary jak ich słucham!!
4. bo to dobra piosenka w dobrym miejscu!

Świat się kurczy

Czy kiedykolwiek pomyślałbyś

Że moglibyśmy być tak blisko, jak bracia?

Przyszłość wisi w powietrzu

Czuję ją wszędzie

Niesiona wiatrem zmian

Zapraszam Was jutro na premierową wizytę :) Od rana umieszczę tu nowy adres i mam nadzieję, że skorzystacie, bo bez Was nie idę!!


PS.
Takie BIG PS.
I muszę nadmienić, że gdybyście kiedyś potrzebowały/li wykonania strony internetowej to mogę Wam polecić dobrych specjalistów :) Wzięli się do roboty minutę po tym jak ostatecznie kiwnęłam głową na znak, że robimy i ani się obróciłam, a wszystko już nabierało kształtów! A obydwoje pracowali wieczorami do późnej nocy i weekendami!

Artur, Patryk... chapeau bas chłopaki, bo ja już wiem, że odwaliliście kawał dobrej roboty :*